Калі ў горадзе пачалі ставіць калядна-навагоднія елкі, снег ужо сышоў. Сапраўдны, белы, пульхны лістападаўскі снег перадаў эстафету такому ж сапраў...

Я завіс між зніклым учора і несустрэтым заўтра. Усё вакол паўтараецца: тая самая раніца, тая самая лесвіца, той самы трамвай, той самы пад’езд. Ніч...

Паміж парамі – фортка. Безнадзей...

У пустой чытальнай зале я абіраю стол ля акна. Я ўжо ведаю, што там, у цёплым дзіўным асвятляльным прыборы жыве маленькі павучок, і калі я націскаю...

Толькі калі вяртаешся ў свой горад, разумееш, наколькі ён твой. Дарогі ва ўсіх такія розныя – ад’язджаеш на дзень, выходныя, на тыдзень, месяц, а к...

Я люблю прайсціся па праспекце – ад Незалежнасці да Кастрычніцкай. Гэта якраз тое месца, дзе за кароткі адрэзак часу можна пабачыць ці не ўсе плыні...

...А яшчэ я люблю Траецкае – маленечкі сусвет на беразе адзінокай Свіслачы, які цудам захаваўся. Такі непадобны на ўсе іншыя. Там, дзе побач пульсу...

Горад маёй душы – гэта рэальны Мінск, які адбіваецца недзе там – я нават не ведаю як назваць гэтае месца... ва ўнутранай прасторы – і гучыць і бачы...

Плывуць крыжы над горадам. Пад зорным небам, над халоднаю зямлёй, у чорнай бездані. Плывуць крыжы. Пралятаюць “Мерсы” ды “Джыпы”, разбіваюцца лёсы ...

У халодным вераснёўскім паветры, напятым, бы струна, што вось–вось разарвецца... Раптам упадзе, нібы тая бомба, што заб’е цябе і мяне:<...

Сонца смяялася мне ў вочы, і не было яму ніякай справы да маёй хворасці. З сонцам я не мог паразумецца. Аніяк. Вось ужо колькі год. Але такой бяды....

Гісторыя ў чатырох фільмах, расказаная Андрэем Хадановічам, схавана пад вокладкай з літаркамі, зведзенымі так блізка, што атрымался нешта падобнае ...

Свет перавярнуўся. Раптоўна. У першы ж дзень верасня. І я недзе ў вольным палёце ціха-ціха асядаю на дно. Не адчуваю глебы пад нагамі, хапаюся за п...

Усе гукі – бязгучныя. Дзень – нібы спісаны перакрэслены аркуш: было – але нічога не варта. Няма нікога. Пустка. Цішыня. І ты ніко...