13
Снег. Толькі снег. Толькі холад. Толькі груганы над могілкамі. Груганнё. Не пушчу. Не аддам.
Дарогі. Па якіх можна сысці. Перакрыты. Яшчэ адзін дзень, выкраслены з жыцця. Як адзінаццаць год, як пяць... Колькі яшчэ іх крэсліць?
14
Час расставіць усё па сваіх месцах. Час пагуляе з намі, час зменіць нас. Час раскідае нас па свеце, а потым звядзе ў адну кропку. Час прыдумае для нас перасячэнні і паралелі. Час ведае нас. Час наш лекар і забойца, наш сябра – і першы вораг. Бо мы сыходзім, а ён застаецца.
Час смяецца з нас. Час падманвае. Час дакарае і паказвае, як трэба было і як не зрабілі. Час – найлепшы настаўнік.
15
Тое, што зноў – сцяна... Варта было чакаць. Але сляпому неверагодна цяжка. У цемры.
Але тыя, хто былі людзьмі, людзьмі і застаюцца.
16
Снег. Неабходны. Чысціні. Хочацца. Светлага. Хочацца. Але – парадокс – вочы не ўспрымаюць белага. Вочы катастрафічна пратэстуюць. Праз церні... да святла, на якое глядзець не зможаш.
17
Яна шчаслівая. І бясконца гаворыць пра Яго. Нават не разумее, што ў кожным слове – Ён.
Мне балюча. Мне страшна. Што ты знікаеш. Што новай сустрэчы не будзе. І што шчасце – не маё.
І новы дзень – яшчэ адна кропля ў бездань “Без цябе”, а не крок табе насустрач.
І толькі снег... Белае дзіва. Супакойвае. Наталяе. Запаўняе адзіноту. Час не лечыць. Час проста ідзе побач.
18
Два тыдні роўна. Жаданне новых рэчаў. Нічога. Нікога. Пустка. Два тыдні. Крокі ў бездань, у цемру. Са мной толькі тоўсценькі дробналітарны Фаустус. Але ён мяне не разумее.
Патрэбны Галсуорсі. Ці...
І толькі сцяна. Сцяна між светам і мной. Ратуе. Словы разбіваюцца аб яе – і застаецца пустка. Словы не гавораць нічога. Іх словы.
19
І прыйшоў той, у каго было свята. І сказаў нам: “Люблю вас!”. Мы прайшлі ад нянавісці. Мы прыйшлі да свабоды і павагі.
І прыйшлі з ім да маёй турмы – а іх першага жыцця. Жыццё тое стаіць ім у горле. Салодкім мроівам. Не мне. І цяпер бачыць ён балота і бруд той турмы і не верыць. І кажа: “Так не было!” Было амаль так. Да гэтага яшчэ што-нішто дадалося.
І кажа ён: “Пяць год як не было! Нібыта толькі ўчора”. У мяне іншая кропка адліку. Я не вяртаюся ў т о е былое. І дзівіць мяне гэтая амаль містычная прывязанасць да гэтага трохпавярховага будынка – нашага аднагодка.
І разышліся мы.
