Калі чытаеш “Брыджыт Джонс”, вельмі хочацца пісаць, як Брыджыт Джонс. Праўда, я замала п’ю і не палю наогул. ...
Гэта была паніка. Унутраная. Таму што адна за адной выяўляліся зробленыя памылкі. А за такія памылкі прыйдзецца адказваць не толькі перад самім сабой. ...
З Наташкай сустракаемся ў метро. Яна спазняецца хвілін на дзесяць. Адразу пхае мяне ў вагон, мы выходзім на трэцяй станцыі, едзем на тралейбусе яшчэ колькі прыпынкаў (я ўжо засынаю!). І вось ней...
Дзень сплывае ў вечар. Неба, яшчэ блакітна-светлае, пачынае налівацца ружовым. А недзе ў суседзяў, за сцяной, ціха-ціха нараджаюцца гукі. Фартэпіяна....
У студзені прыхапіўся мароз і выпала снегу. Нарэшце. Шмат. Месяц і сціплыя ліхтары здзіўлена глядзелі на цуд. Ачысціць дарогі і двары не паспелі. Таму выехалі неадразу – хвілін дзесяць яшчэ тупалі кал...
Ці не хочацца вам адчуць мільярд удараў? Калі раптам захочацца, пачытайце аднайменную кнігу Юрыя Станкевіча, якая выйшла ў гэтым годзе ў “Галіяфах”. У томіку сабраны дзве апове...
Цяпер я жыў адным толькі чаканнем, што калі-небудзь усё гэта – у сэнсе, школа – нарэшце скончыцца. Мне выдадуць атэстат і адпусцяць на ўсе чатыры бакі....
У нейкі момант свайго жыцця я азірнулася і зразумела: тры самыя блізкія мне мужчыны носяць адно імя....
Я з заміраннем сэрца думаю: адкласці б усё і пайсці пашукаць сабе новую сукенку. Безумоўна, чорную, толькі чорную. Безумоўна адкрытую. Такую, якая б здавалася простаю, але ў той жа час – шыкоўна...
На вялікай (мне здавалася – празмерна вялікай нават з трэцяга паверха) пляцоўцы за акном, амаль вольнай ад машын і турыстычных аўтобусаў, з’явіліся два веласіпедысты....
Быў сіберны вецер, калі мой горад прачнуўся ў панядзелак. Пра снег засталася з ночы толькі згадка – лёгкае колкае покрыва на машынах. А на зямлі – нічагусенькі. Чарната.. Толькі застылыя л...
Калі ў горадзе пачалі ставіць калядна-навагоднія елкі, снег ужо сышоў. Сапраўдны, белы, пульхны лістападаўскі снег перадаў эстафету такому ж сапраўднаму снежаньскаму дажджу. І туману. І пад даджом апр...
Я завіс між зніклым учора і несустрэтым заўтра. Усё вакол паўтараецца: тая самая раніца, тая самая лесвіца, той самы трамвай, той самы пад’езд. Нічога не адбываецца, і я ўжо нават не адчуваю, не жыву,...
Паміж парамі – фортка. Безнадзейна доўгая. Нібы вечнасць. Як неба. На прыступках – паляць, паляць... Жаночы факультэт. Мітусня стамляе. Сыходжу на той бок вуліцы. І назіраю....
