Паміж парамі – фортка. Безнадзейна доўгая. Нібы вечнасць. Як неба. На прыступках – паляць, паляць... Жаночы факультэт. Мітусня стамляе. Сыходжу на той бок вуліцы. І назіраю....

У пустой чытальнай зале я абіраю стол ля акна. Я ўжо ведаю, што там, у цёплым дзіўным асвятляльным прыборы жыве маленькі павучок, і калі я націскаю на кнопку і парушаю яго спакой асляпляльным гарачым ...

Толькі калі вяртаешся ў свой горад, разумееш, наколькі ён твой. Дарогі ва ўсіх такія розныя – ад’язджаеш на дзень, выходныя, на тыдзень, месяц, а калі больш... Вяртанне – вось мера любові. Я так думаю...

Я люблю прайсціся па праспекце – ад Незалежнасці да Кастрычніцкай. Гэта якраз тое месца, дзе за кароткі адрэзак часу можна пабачыць ці не ўсе плыні гарадской моды – ад самага нястрымнага вычурнага ава...

Плывуць крыжы над горадам. Пад зорным небам, над халоднаю зямлёй, у чорнай бездані. Плывуць крыжы. Пралятаюць “Мерсы” ды “Джыпы”, разбіваюцца лёсы аб халодны шэры асфальт. А ім усё роўна – яны плывуць...

...А яшчэ я люблю Траецкае – маленечкі сусвет на беразе адзінокай Свіслачы, які цудам захаваўся. Такі непадобны на ўсе іншыя. Там, дзе побач пульсуе пад зямлёй Няміга. Там, дзе недаўгавечны асфальт пе...

Горад маёй душы – гэта рэальны Мінск, які адбіваецца недзе там – я нават не ведаю як назваць гэтае месца... ва ўнутранай прасторы – і гучыць і бачыцца асабіста. Бо ў кожнага свой горад, у мяне свой – ...

У халодным вераснёўскім паветры, напятым, бы струна, што вось–вось разарвецца... Раптам упадзе, нібы тая бомба, што заб’е цябе і мяне: –А ведаеш што? – Нішто!...

Гісторыя ў чатырох фільмах, расказаная Андрэем Хадановічам, схавана пад вокладкай з літаркамі, зведзенымі так блізка, што атрымался нешта падобнае на слова – “Бэрлібры”, і ўжо такім ...

Сонца смяялася мне ў вочы, і не было яму ніякай справы да маёй хворасці. З сонцам я не мог паразумецца. Аніяк. Вось ужо колькі год. Але такой бяды. Бывае значна горш. І я спадзяваўся знайсці іншае сон...

Усе гукі – бязгучныя. Дзень – нібы спісаны перакрэслены аркуш: было – але нічога не варта. Няма нікога. Пустка. Цішыня. І ты ніколі не прыйдзеш....

Свет перавярнуўся. Раптоўна. У першы ж дзень верасня. І я недзе ў вольным палёце ціха-ціха асядаю на дно. Не адчуваю глебы пад нагамі, хапаюся за паветра, няроўна дыхаю і ўсё думаю, ці паспею дакрануц...

Перад тым як засесці за кніжкі, звыкла іду піць гарбату, моцную. Інакш паход у бібліятэку атрымаецца марным – будзе свярбець “спаааааць, спаааць”, і ў галаве нічога не затрымаецца....

– Пачнем. Раскажыце крыху пра сябе. – Хммм... Што ж, у папярэднім жыцці я была брытанкай. Жыла ў Лондане. Памятаю, што кахала Філіпа Басіні, але так і не выйшла за яго замуж. Доўгая, непр...