Апошнія дні настрой быў нейкі асабліва святочны , радасны. Яму здавалася: што яшчэ трэба для шчасця ? І адкуль толькі ўзялася гэтая невычэрпная энергія?! ...
Горад маёй душы – гэта рэальны Мінск, які адбіваецца недзе там – я нават не ведаю як назваць гэтае месца... ва ўнутранай прасторы – і гучыць і бачыцца асабіста. Бо ў кожнага свой горад, у мяне свой – ...
Цяпер я жыў адным толькі чаканнем, што калі-небудзь усё гэта – у сэнсе, школа – нарэшце скончыцца. Мне выдадуць атэстат і адпусцяць на ўсе чатыры бакі....
Вайна праз лёс маёй сям\'i Зiма 1942 года. Холад. Сцюжа. Мароз. Вечар. Здаецца, вось-вось нешта здарыцца... Грукат. Моцны грукат у дзверы. Засоўка на дзвярах пачынае дрыжаць. Праб...
...А яшчэ я люблю Траецкае – маленечкі сусвет на беразе адзінокай Свіслачы, які цудам захаваўся. Такі непадобны на ўсе іншыя. Там, дзе побач пульсуе пад зямлёй Няміга. Там, дзе недаўгавечны асфальт пе...
Жаданне вясны нарадзілася тады, калі пачалі спяваць птушкі – недзе ў сярэдзіне студзеня. Дзень пабольшаў – і з самай раніцы выходзіш, яшчэ і людзей амаль не відаць, а птушкі спяваюць....
Сонца трымціць на фоне боскага блакіту. І я заплюшчваю вочы. І слухаю, як плешчацца маленькая рэчачка і крачуць, хапаючы проста ў паветры кінуты дзецьмі хлеб, белыя-бялюткiя птушкі....
Працягваю серыю нататак, у якіх схавана тое, што перажыта, але не расказана....
Сны, жаданне новага, сустрэчы з людзьмi з таго - былога - жыцця i... чаканне. Усё гэта - у маўчаннi адной асобы....
Мой сябра заўсёды клапоціцца аб маім стану. Такі вось самаадданы чалавек, каб яго чэрці дралі. Ён ліча, што я знаходжуся у інфармацыйнай яме велічынёй з Марыянскую упадзіну. І каб мяне аддуль вызваліц...
4 снежня ў менскай кнігарні “Кніжны салон” Глеб Лабадзенка прэзентаваў унікальнае выданне. У кнізе можна пабачыць рукапіс,чарнавыя накіды,невядомые фотаздымкі Караткевіча, зробленыя Сярг...
У студзені прыхапіўся мароз і выпала снегу. Нарэшце. Шмат. Месяц і сціплыя ліхтары здзіўлена глядзелі на цуд. Ачысціць дарогі і двары не паспелі. Таму выехалі неадразу – хвілін дзесяць яшчэ тупалі кал...
Перад тым як засесці за кніжкі, звыкла іду піць гарбату, моцную. Інакш паход у бібліятэку атрымаецца марным – будзе свярбець “спаааааць, спаааць”, і ў галаве нічога не затрымаецца....
