Перад тым як засесці за кніжкі, звыкла іду піць гарбату, моцную. Інакш паход у бібліятэку атрымаецца марным – будзе свярбець “спаааааць, спаааць”, і ў галаве нічога не затрымаецца....
Паміж парамі – фортка. Безнадзейна доўгая. Нібы вечнасць. Як неба. На прыступках – паляць, паляць... Жаночы факультэт. Мітусня стамляе. Сыходжу на той бок вуліцы. І назіраю....
Случайный звонок, случайный привет, -И вот, уже вместе, встречаем рассвет.Луна освещает балконный проем…Не нужно нам большего, мы ведь вдвоем!...
Толькі калі вяртаешся ў свой горад, разумееш, наколькі ён твой. Дарогі ва ўсіх такія розныя – ад’язджаеш на дзень, выходныя, на тыдзень, месяц, а калі больш... Вяртанне – вось мера любові. Я так думаю...
З Наташкай сустракаемся ў метро. Яна спазняецца хвілін на дзесяць. Адразу пхае мяне ў вагон, мы выходзім на трэцяй станцыі, едзем на тралейбусе яшчэ колькі прыпынкаў (я ўжо засынаю!). І вось ней...
Чарговы ўрывак з нататкаў "назiральнiка за жыццём" - рэзананс, якi выклiкаюць знешнiя падзеi ў душы адной асобы...
Абяцалі кароткачасовы дождж. Навальніцы не будзе. Сапраўдны летні дзень, такі незвычайны ў гэтае халоднае лета. Таму выходжу значна раней, каб паспець пагуляць па горадзе....
У пустой чытальнай зале я абіраю стол ля акна. Я ўжо ведаю, што там, у цёплым дзіўным асвятляльным прыборы жыве маленькі павучок, і калі я націскаю на кнопку і парушаю яго спакой асляпляльным гарачым ...
Прадстаўляю трэцюю частку з нататак пад адзiнай назвай "Што гаворыць маўчанне"...
На вялікай (мне здавалася – празмерна вялікай нават з трэцяга паверха) пляцоўцы за акном, амаль вольнай ад машын і турыстычных аўтобусаў, з’явіліся два веласіпедысты....
Неяк вецер падняўся. І стала неспакойна. Не, не таму, што нешта здарылася. Нават скажу больш: усё, здавалася б, цудоўна, усё найлепшым чынам. Але вецер узняўся – і вось гэты неспакой....
Барвовае сонца садзілася за гарызонт,і,быццам затрымлівалася,чапляючыся за галінкі дрэу.Ватныя воблакі ужо лездь віднеліся у цемным небе.Дрэвы,ыццам сцяной,цягнуліся у самае неба.Ласкавы вячэрні вецяр...
Усе гукі – бязгучныя. Дзень – нібы спісаны перакрэслены аркуш: было – але нічога не варта. Няма нікога. Пустка. Цішыня. І ты ніколі не прыйдзеш....
