Усе гукі – бязгучныя. Дзень – нібы спісаны перакрэслены аркуш: было – але нічога не варта. Няма нікога. Пустка. Цішыня. І ты ніколі не прыйдзеш....
У халодным вераснёўскім паветры, напятым, бы струна, што вось–вось разарвецца... Раптам упадзе, нібы тая бомба, што заб’е цябе і мяне: –А ведаеш што? – Нішто!...
Калі ў горадзе пачалі ставіць калядна-навагоднія елкі, снег ужо сышоў. Сапраўдны, белы, пульхны лістападаўскі снег перадаў эстафету такому ж сапраўднаму снежаньскаму дажджу. І туману. І пад даджом апр...
Я люблю прайсціся па праспекце – ад Незалежнасці да Кастрычніцкай. Гэта якраз тое месца, дзе за кароткі адрэзак часу можна пабачыць ці не ўсе плыні гарадской моды – ад самага нястрымнага вычурнага ава...
Гэта была паніка. Унутраная. Таму што адна за адной выяўляліся зробленыя памылкі. А за такія памылкі прыйдзецца адказваць не толькі перад самім сабой. ...
«…По всей России не найдёте две пары стройных женских ног…» Поэт сказал так, между прочим, ...
Дзень распадаецца. На міліярды зорак. Бліскучых, як стразы на тваёй дзівоснай сукенцы. І месяц. Зусім малады. Такі прыцягальны. Зоркі падаюць, месяц застаецца. Чакаць. На вечнасць. Як і я. У гэтым зал...
З усіх тралейбусаў менавіта гэты спынецца ўночы на тваім прыпынку. І не адчыніць дзвярэй. Проста спыніцца – і паедзе далей. Нічога, усё роўна ісці пехатою значна больш прыемна. ...
Паслухай, годзе сумаваць, давай лепш возьмем фарбы – і новыя колеры з’явяцца ў тваім сэрцы. Уставай. Пойдзем. ...
Ранак лянiва ахутваў халоднымi асеннiмi абдымкамi горад. У цесным небе таўклiся налiтыя цяжкай вiльгаццю хмары. Ранiшнi паўзмрок лянiва прарэзвала толькi электрычнае святло лiхтароў-сонцаў... Дзiка......
