На вялікай (мне здавалася – празмерна вялікай нават з трэцяга паверха) пляцоўцы за акном, амаль вольнай ад машын і турыстычных аўтобусаў, з’явіліся два веласіпедысты.
Праўда, з’явіліся яны зусім не ў час – усю прастору, ад самага лесу да вакзала, накрыла нізкая, пульхная, як цеста ў дзяжы, дажджавая хмара. Веласіпедысты, адчуўшы небяспеку, крутануліся пару разоў на пляцоўцы і хуценька пакацілі па шашы туды, адкуль прыехалі. І мне стала так шкада, што зноўку трэба ўтаропіцца ў кнігі і выпісваць нешта, думаць, выбіраць...
За акном на гнуткіх, звонкіх пажарных сходах, засталася сядзець цікаўная сарока. Час ад часу падскокваючы і перасоўваючыся з прыступкі на прыступку, яна, як і я, з вышыні трэцяга паверха назірала за ўсім, што там, унізе, і, як мне здавалася, нецярпліва, нібы нават незадаволена, што вось не пачнаецца, чакала дажджу.
Не ведаю, пра што думала тая сарока, але мне думалася пра тое, што вось мой парасон зноўку застаўся дома (бяру яго толькі ў крайнім выпадку, цярпець не магу гэтыя парасоны), і які ўжо раз, нібы ў пакаранне, я трапляю пад шчодрыя боскія слёзы акурат у гэтым самым праклятым месцы. Праклятым – таму што кожны раз хмара нібыта спакваля накрывае гэты шкляны цёмны гмах і прылеглае поле, пакінуўшы ва ўсе бакі амаль некрануты даджавой шэрасцю празрысты з просінню небасхіл. Мяне здзіўляе яшчэ і тое, што чамусьці менавіта сёння на пляцоўцы няма турыстычных аўтобусаў – быў толькі адзін, яшчэ зраніцы, але хутка і той з’ехаў. Звычайна тут прыязджае іх шмат. Што за дзень такі – сёння? Аўторак, здаецца. І вось – думалася мне – як раз было б добра тым двум, на веласіпедах, пабеснавацца, пакрасавацца, адцягнуць нашую з сарокай увагу, але тут... Бац – і хмара, пульхная, як цеста ў дзяжы, шэрая, нізкая. Напужала, прагнала і пакінула мяне тут сядзець, бо як жа - дождж, а я без парасона, а да прыпынка такая адлегласць – адкрытая ж прастора, што яшчэ і ў тралейбус не сядзеш, а ўжо мокры да пят... Брррр. А яшчэ ехаць з гадзіну.
Але дажджу ўсё так і не было. Я паспела збегчы, а хмара – са мной.
