Ну вось... Дом насупраць атрымаўся занадта высокім. Яго зрабілі на два паверхі вышэй і закрылі нам усю панараму. А калі гэтай гміны яшчэ не было (як і ўсёй гэтай мэблі ў маёй кватэры – толькі пара табурэтаў і стары стол, прывезены з вёскі, а туды за шмат гадоў да гэтага з інтэрнацкага пакоя), мы любілі прыйсці сюды вечарам, сесці на балконе і глядзець на вечаровы праспект, як там зорнай ракой сцякаюць у самы небасхіл ліхтарыкі.
У чорнае-чорнае неба, дзе вісіць адзіная зорка, якой міліярды год, і якую мы шукаем ужо бездань дзён, яшчэ з тых часоў калі... Было два кубкі на траіх і старая падшытая коўдра.
Кватэра абрасла рэчамі, а чароўная рака з ліхтарыкаў схавалася за сцяной высознай даўжэзнай гміны. І адзін з нас цяпер далёка-далёка. Вельмі далёка. На тым баку маленькай планеты. Нібы ў іншым Сусвеце. Так і ёсць. І кубачак з тых застаўся толькі адзін. І табурэцікі даўно звезены. Ды і глядзець, седзячы летам на балконе, на дом насупраць не так цікава, як на раку з ліхтарыкаў у чорным атраманце гарадской ночы...
Мінус адзін. Але ў свой час вяртаюцца тыя, каго, здавалася б, ужо згубіў. Набываюцца новыя кубкі і шклянкі. І мы шырока адкрываем вокны, каб паглядзець на катоў, што бегаюць за адзінай у двары кошкай і не даюць ёй хавацца пад машынамі. Філасофскія ўздыхі і сузіральнасць змяняем на смех і жарты. Панарамнае бачанне – на кароткачасовыя забавы. Пацеркі ліхтарыкаў – на кошкі-мышкі.
Плюс адзін, плюс яшчэ адзін...
Але той мінус... застаецца пусткай. І вось ужо ён забываецца на лісты, якія і без таго былі вельмі рэдкімі. І сустрэчы не адбываецца, калі яго новы небасхіл часова змяняецца на такі ўжо далёкі наш. Гэта нічога. Усё роўна атрамантавыя ночы з двума кубкамі на траіх нікуды не дзенуцца. З памяці. І таму час ад часу пішаш без надзеі на адказ – таму выліваеш у гэтых лістах усё, што адчуваеш. І сыходзіш да тых, хто вярнуўся і жадае сустрэчы. І шкада, і радасна, што ты не адзін. У кубкі льецца ядвабная кава, і яе пах змешваецца з пахам карыцы і віна. І салодкіх гуркоў. І кветак. Лета ідзе на скон.
