Раніцай колькі разоў парывалася паглядзець, што азначаюць гэтыя вобразы, але адно з маіх “я” катэгарычна пратэставала. Усе мінулыя разы тое негатыўнае, што неслі, згодна розным тлумачальнікам, найбольш выразныя мае сненні, нязменна станавілася яваю, а вось неверагодныя хуткія змены да лепшага – згодна тым жа тлумачальнікам – так і не здзейсніліся.
Напэўна, - думалася мне, - я так баялася таго негатыўнага, што абяцалі мне сны, што занадта шмат думала пра гэта. А думкі маюць уласцівасць матэрыялізавацца. Пра неверагодныя ж цудоўныя падзеі баялася і марыць, каб не спудзіць лёс. І вось вам вынік: благое адбудзецца ў любым выпадку, а шчасце ляпі сам, не зважаючына на знакі лёсу, што ўсё хутка будзе ў шакаладзе.
Дождж не пераставаў і раніцай. І дзень – звычайны аўторак – стаў падобны да сноў: няпэўны, нелагічны, але з нейкім патаемным, не вядомым мне, сэнсам. Толькі не хапала мяккай падушкі і цёплай коўдры: у вялізным старым будынку інстытута ў гэтую пару заўсёды халадней, чым на вуліцы. А на вуліцы плюс восем і дождж.
Я люблю сны. Яны падобныя да кінаарту, мастацтва не для ўсіх, калі ты паглыбляешся ў дзіўны свет – свой невядомы свет! – сімвалаў і знакаў, калі адчуваеш і думаеш, не як у штодзённым жыцці; калі дзейнічае свая, нелагічная логіка. Часам бывае нават страшна, ты не можаш спыніць момант і разарваць гэтую віртуальную рэчаіснасць – я рэдка прачынаюся ў такія напружаныя моманты. Але затое ў іншым сне ты можаш адчуць неверагодны кайф, асалоду, паляцець да нябёсаў – нават калі напярэдадні і думаць не думаў пра нешта такое.
Сон больш, чым проста сон. Гэта прастора выяўлення і рэалізацыі тваіх схаваных і вядомых толькі табе аднаму “я”. Менавіта ў сне іх можна ўбачыць, а не проста пачуць ці паспрачацца з імі, як гэта адбываецца звычайна.
А калі сонечнае святло ў суботу ці нядзелю няўмольна будзіць мяне так рана, а я не хачу сыходзіць у рэальнасць а сёмай гадзіне, я накрываюся з галавой, пакідаючы маленькую дзірачку для свежага паветра, - і яшчэ на якую гадзіну блукаю па лабірынтах сноў.
Оставьте свой комментарий